Doelgroep

Wegens privacyredenen zijn de namen gefingeerd.

Rosalie

Rosalie is 13 jaar en heeft op 8 jarige leeftijd de diagnose autisme, type McDD gekregen. We weten dat ze door haar autisme alle prikkels uit haar omgeving binnen krijgt en ze daardoor continu in de hoogste alertsheidsfase zit. Emoties van anderen begrijpt ze moeilijk en neemt ze over. Ze heeft ondertiteling nodig bij de wereld om haar heen en is snel heel angstig. Hierdoor raakt ze dusdanig overprikkeld dat daardoor al meerdere keren een crisis met hallucinaties het gevolg is geweest. Ook anderhalf jaar deeltijdbehandeling heeft dit niet kunnen verbeteren.

Na groep 5 heeft ze de overstap van regulier naar speciaal onderwijs gemaakt. Helaas heeft ze het daar niet gered en heeft ze vervolgens tot en met groep 8 noodgedwongen thuisonderwijs gekregen.

Ze kon zich namelijk niet meer ontspannen in de klas en uiteindelijk ook niet meer thuis. Continu overprikkeld met uiteindelijk een crisis tot gevolg. Toch wil ze heel graag mee doen, net als andere kinderen.

Ze had in schooljaar 2015/2016 veel zin en ook behoefte om naar een VSO school te gaan. Rosalie kan erg genieten van contact met andere mensen en het deed haar absoluut geen goed om in een sociaal isolement te leven.

Haar zelfbeeld is dat ze een meisje is dat toch niets kan en veel te weinig vrienden heeft. Dit is een belangrijke reden geweest om toch weer de stap naar onderwijs te maken. Hier hebben we samen met een team van deskundigen ook lang naar toe gewerkt.

Het werd tijdens de zoektocht naar een geschikte school al snel duidelijk dat datgene wat Rosalie nodig heeft niet bestaat binnen ons onderwijs, maar met extra hulp van een eigen begeleidster in de klas en andere maatregelen als een rustplek, hoopten we toch dat het zou lukken.

Helaas is er, samen met school en de behandelend psychiater,  wederom besloten dat ze het niet zal redden. School kost haar teveel, ze raakte van twee uurtjes met meerdere rustmomenten volledig overprikkeld met wederom een crisis tot gevolg. Dit komt doordat de school niet passend is voor haar. Probleem is echter dat er nu geen alternatief is. Voor dit meisje bestaat nu geen passend onderwijs.
Natuurlijk willen we dit kind een toekomstperspectief bieden, tegemoet komen aan haar wens tot contact met leeftijdsgenoten en haar leergierigheid belonen. Om dit te kunnen zal er dus iets nieuws moeten komen, iets dat aansluit op haar (en die van veel andere kinderen) behoeftes om toch tot ontwikkeling te komen en via die weg tot een plekje in de maatschappij te komen.
Nu is ze weer thuis komen te zitten, met als doemscenario voor de toekomst een kluizenaarsbestaan. Maar dat is voor haar en voor de mensen die van haar houden een onaanvaardbare keuze.

Salvador

Salvador is een jongen van 15 jaar met autisme. Hij is halverwege groep 7 naar het speciaal onderwijs gegaan waar hij als een intelligente, rustige jongen overkwam die naast veel uitdaging ook veel hulp bij het structureren nodig had. Thuis kwam alleen dagelijks de rekening van een dag school in de vorm van zowel verbale als fysieke agressie. Ondanks dagbehandeling en een goede afstemming tussen school en thuis is hier weinig verandering in gekomen.
Op advies van deze school is hij vervolgens naar het regulier gymnasium gegaan om hem de uitdaging te kunnen bieden die hij nodig had en omdat er geen speciaal voortgezet onderwijs op dat niveau bestaat. Na een goede start stortte het kaartenhuis echter in elkaar en kwam hij op advies van zijn psychiater zwaar overprikkeld thuis te zitten. Hij liet steeds meer agressief gedrag zien en was doodop. Het tweede jaar is er nog geprobeerd te starten op een cluster 3 school met een zeer aangepast programma maar ook dit bleek te overvragend.
Salvador is nu sinds 3 jaar thuis. Daarvan is hij 6 maanden opgenomen geweest in een academische psychiatrische jeugdkliniek. Daar is geprobeerd hem weer tot ontwikkeling te krijgen. Helaas bleek de opnametijd te kort en zijn problematiek te complex om een vooruitgang te bereiken. Hieruit blijkt weer duidelijk dat deze groep kinderen meer tijd nodig heeft dan op dit moment op welk gebied dan ook geboden kan worden.

Hij leidt nu een kluizenaarsbestaan en zijn isolement neemt helaas nog steeds toe. Zijn gordijnen moeten dicht en het liefst barricadeert hij zijn deur om zo complete rust en veiligheid te creëren. Werken op de computer is het enige waar hij zich goed bij voelt en hij besteedt hier vele uren per dag aan. Naast beperkt gamen maakt hij zelf games, soms muziek en hij zoekt over tal van onderwerpen informatie op. Hij is dus zeker leergierig en het ontbreekt hem ook niet aan wilskracht. Dit alles geeft hem echter maar beperkt voldoening en hij geeft vaak aan zich te vervelen. Tegelijkertijd zegt hij echter ook dat hij te moe is om meer te doen wat op dit moment maakt dat we met de rug tegen de muur staan.
Hij krijgt nog 2 keer per week ca 40 min een vorm van thuisonderwijs door een hiervoor ingehuurd bureau om toch enigszins tegemoet te komen aan zijn leergierigheid. Verder is ook bij hem gebleken dat het echt moet klikken met iemand om tot een vorm van samenwerking te kunnen komen, want zelfs een bepaald stemgeluid kan maken dat hij iemand niet verdraagt.
Zijn extreme prikkelgevoeligheid, hoge intelligentie en complexe problematiek maken dat hij overal tussen wal en schip valt. Thuis wonen is eigenlijk voor iedereen een onhoudbare situatie geworden maar er is nergens een geschikte plek voor een kind met zijn problematiek.
Op dit moment is er voor Salvador geen toekomstperspectief.

Vanwege deze kinderen en velen zoals zij, bestaat Linawijs. Wij bieden hen een plek waar zij op hun manier kennis kunnen vergaren, ze contact kunnen hebben met leeftijdsgenoten en vooral: waar ze zichzelf kunnen en mogen zijn, zonder hier een te hoge prijs voor te betalen. Waar ze allereerst de juiste ondersteuning krijgen opdat ze kunnen ontwikkelen en zelf meer leren aankunnen. Het gaat om kinderen die veel kunnen maar nog weinig aankunnen. Rosalie en Salvador zijn twee voorbeelden van kinderen in Nederland voor wie geen onderwijs en zorg beschikbaar is die voldoende aansluit bij wat ze nodig hebben. In Nederland zijn er vele kinderen geregistreerd die in een vergelijkbare situatie verkeren.  
Feitelijk worden de rechten van deze kinderen, zoals vastgelegd in artikel 26, hiermee geschonden. Kinderen hebben een leerrecht in Nederland, een recht waar deze kinderen nu geen gebruik van kunnen maken. Dit is een onacceptabele situatie. 

Verder lezen: Werkwijze >